Ήταν η παρέα του Θυρώτου, του Παλάλα, του Συλβέστρου και των άλλων τόσων θρύλων του παρελθόντος, που δίκαια τις… απένειμαν τον τίτλο της βασίλισσας.
Μπορεί στη συνέχεια, τα χρόνια να ήταν «πέτρινα», αλλά επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, ήλθε η εποχή του Ράτσα και των δικών του παιδιών, που εκ νέου δικαίωσαν αυτόν τον τίτλο (2003 ως 2007).
Ωστόσο, στο ενδιάμεσο των δυο αυτών «χρυσών εποχών», υπήρξε και το… ξεπέταγμα περί τα τέλη της δεκαετίας του `90, τότε που με προπονητή το Γιώργο Τριανταφυλλίδη, η ΑΕΛ αν και δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο, εν τούτοις το τι γινόταν στο παλιό «Ν. Σολομωνίδης», απλά δεν περιγράφεται με λίγες λέξεις…
Φθάνοντας στη σημερινή εποχή, έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε που η ΑΕΛ κατέκτησε το τελευταίο της πρωτάθλημα…
Όμως δεν παύει από το να αποτελεί το μεγαλύτερο καλαθοσφαιρικό όνομα στην ιστορία του αθλήματος στον τόπο μας.
Δικαίως λοιπόν, η καλαθοσφαιρική ΑΕΛ, αποκαλείται (ακόμα και στις μέρες μας) η «επίσημη αγαπημένη» του αγνού γαλαζοκίτρινου οπαδού!
Από εκεί και πέρα, αν ρωτηθεί κανείς φίλος της ΑΕΛ, για το αν θα επιστρέψει ξανά η ομάδα του στην κορυφή, δεν υπάρχει κανείς που να μην το πιστεύει αυτό…
Η αλήθεια, είναι ότι από το καλοκαίρι έχει ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια για να μπορέσει η ΑΕΛ να ξαναβρεί το δρόμο για την κορυφή, μια προσπάθεια που μόνο εύκολη δεν θα είναι, μιας και άλλα ήταν τα δεδομένα που υπήρχαν κατά τις δυο προηγούμενες «χρυσές εποχές» και άλλα τα τωρινά…
Ωστόσο, η γαλαζοκίτρινη ομάδα έχει ένα μεγάλο όπλο στα χέρια της, που δεν είναι άλλο, πλην της ιστορίας που κουβαλά, της κληρονομιάς που έχει αφήσει σε αυτούς που υπηρετούν τώρα την ΑΕΛ, είτε σαν παίκτες, είτε σαν παράγοντες, είτε σαν απλοί οπαδοί!
Κάντε το πρώτο σχόλιο