Έχοντας δει από κοντά τα τελευταία αρκετά χρόνια τον τρόπο λειτουργείας και σκέψης μίας μεγάλης μερίδας των ομάδων οι οποίες έχουν σε λειτουργία αναπτυξιακό κομμάτι είδαμε πολλά και ενδιαφέροντα στοιχέια τα οποία θα προσπαθήσω να σας αναλύσω.
Το αναπτυξιακό τμήμα σε κάθε σωματείο είναι αυτό το οποίο θα δώσει στην Εθνική μας ομάδα τα μελλοντικά της μέλη, αλλά και στην κοινωνία μας ανθρώπους οι οποίοι λόγω της ενασχόλισης τους με τον αθλητισμό έχουν ξεφύγει απο πολλούς κινδύνους.
Τώρα στο τι γίνεται στις ακαδημίες των ομάδων ξεκινόντας απο την ηλικία των κάτω των δέκα ετών τα παιδιά ξεκινούν τα πρώτα μπασκετικά τους βήματα, γνωρίζοντας μέσω παιγνιδιών το τι είναι η καλαθόσφαιρα αλλά και το ομαδικό πνεύμα που κυριαρχεί στο άθλημα. Ότι όσο καλός και να είσαι θα πρέπει να στηριχτείς και να στηρήξεις τον συμπαίκτη σου πάντα υπο τις οδηγίες του προπονητή σου. Ενός ανθρώπου ο οποίος στα μάτια του παιδιού είναι ο παιδαγωγός του, ο φίλος του, ο άνθρωπος που πολλές φορές σέβεται και εκτιμα περισσότερο και απο τους ίδιους του τους γονείς.
Στην πορεία των νεαρών μέχρι το επόμενο ηλικιακά τους βήμα κάποιοι θα ξεχωρίσουν απο τους υπόλοιπους είτε λόγω του ότι είναι ταλέντα, είτε διοτί αγαπούν περισσότερο απο τους υπόλοιπους το άθλημα ξοδεύοντας περισσότερο χρόνο στο γήπεδο αλλά είτε λόγω σωματικών προσόντων. Συνεχίζοντας την πορεία τους στην πιο μεγάλη ηλικιακά ομάδα που είναι η κάτω των 12 ετών με την δυνατότητα να αγωνίζονται σε δύο ηλικιακά πρωταθλήματα παίρνωντας χρόνο συμμετοχής.
Στα κάτω των δεκατεσσάρων ετών εκεί αρχήζει να γίνεται πιο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα με του προπονητές των ομάδων να ζητούν πιο πολλά απο τους νεαρούς καλαθοσφαιριστές τους. Αυτό δεν είναι κατανάγκη κακό αφού τους βάζει στην λογική της πίεσης του πρωταθλητισμού.
Μιας πίεσης η οποία όμως πρέπει ο προπονητής (παιδαγωγός) να ξέρει μέχρι που μπορεί ένα παιδί 12-13 χρονών να διαχειριστεί και να αντέξει. Έχουν μάθει να σέβονται τους αντιπάλους (παίκτες,προπονητές) αλλά και τους διαιτητές; Ή κάνουμε τα πάντα ανεξαρτήτος κόστους για να φτάσουμε στην νίκη και ένα καινό πρωτάθλημα το οποίο σε δέκα χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς;
Στην ηληκία κάτων των 16 ετών πλέων οι νεαροί μας έχουν ήδη μπεί στην νοοτροποία που θέλει να τους δώσει ο προπονητής τους παίρνοντας χρόνο και στο εφηβικό. Εδώ είναι ένα άλλο κεφάλαιο, με κάποιους προπονητες να χρησιμοποιούν συστήματα ξεκινόντας και απο πιο μικρή ηληκία τα οποία δεν επιτρέπονται βάση της προκύρηξης του πρωταθλήματος (άμυνα ζώνης και παγίδες).
Συστήματα τα οποία όλοι γνωρίζουν ότι δεν επιτρέπονται αλλά όπως αναφέραμε και πιο πάνω αφού αυτοσκοπός είναι η διάκριση ανεξαρτήτος κόστους. Τι γίνεται όμως σε αυτό το κομμάτι; Οι νεαροί μαθαίνουν και τους γίνεται βίωμα ότι το να φτάσουν στην νίκη και την διάκριση μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσω. Είναι αυτή η σωστή νοοτροποία που θέλουμε να έχουν οι μελλοντικοί μας καλαθοσφαιριστές και άνθρωποι;
Στο τελευταίο βήμα είναι το εφηβικό, εδώ πλαίων έχουν φύγει απο τα φυτώρια των ομάδων και θεωρούνται μέλοι και της ανδρικής/γυναικείας ομάδας αν και εφόσων ο προπονητής του εφηβικού το αποφασίσει.
Να εξηγήσω τι εννοώ, εάν ο προπονητής του εφηβικού θέλει να κυνηγήσει ακόμη ένα τίτλο και δεν θέλει οι παίκτες του να ενταχθούν στην αντρική ομάδα χάνοντας τους απο τις προπονήσεις του.
Σχήμα οξύμορο μπορώ να πώ αφού λογικά για να έχει αναπτυξιακό τμήμα ένα σωματείο αυτοσκοπός είναι όσα παιδιά έχουν ότι χρειάζεται για να αγωνιστούν να φτάσουν μέχρι το αντρικό/γυναικείο και να γίνουν μέλος της ομάδας.
Το τελευταίο κομμάτι πλέων του πάζλ είναι φτάνοντας ο νεαρός άντρας πλέων στην ενηλικίωση του και αφού ο προπονητής του εφηβικού δεν τον στερήθηκε καθόλου απο την αγωνιστική δράση να ακούει απο τον προπονητή της μεγάλης ομάδας ότι δεν είναι στα πλάνα του.
Σε αυτό το κομμάτι, ξεκινάει ένας μεγάλος πονοκέφαλος για τους γονείς, τι θα κάνει το παιδί τους φεύγοντας απο την ομάδα που ήταν τα τελευταία αρκετα χρόνια της ζωής του. Ένα κεφάλαιο σε αυτό το κομμάτι είναι και τα δικαιώματα ανάπτυξης που έχουν οι ομάδες.
Δικαιώματα ανάπτυξης τα οποία όταν μπήκαν είχαν μια λογική να προστατέψουν τα μικρά σωματεία έναντι των μεγάλων αλλά απο την στιγμή που μια ομάδα δεν ενδιαφέρεται να κρατήσει ένα καλαθοσφαιριστή, με τους γονείς να πληρώνουν κάθε μήνα στο αναπτυξιακό ρωτώ, τι πρέπει να κάνει ο αθλητής;
Να σταματήσει την καλαθόσφαιρα ή να πληρώσει ο γονιός το ποσο αυτό στο σωματείο για να μπορέσει το παιδί του να συνεχίσει να αγωνίζεται.
Κλείνω με αυτό το ερώτημα αφήνοντας τροφή για σκέψη σε όλους.
Κάντε το πρώτο σχόλιο