Είναι ένας από τους σπουδαιότερους καλαθοσφαιριστές που ανέδειξε ποτέ η Κύπρος!
Κατά τους καιρούς της ρομαντικής εποχής, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό ακόμα και από τους νεότερους (αν και φυσιολογικά δεν έχουν παραστάσεις), οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξαγόταν το άθλημα, ουδεμία σχέση είχαν με τις σημερινές…
Μέσα από αυτές τις συνθήκες λοιπόν, αναδείχθηκε και ο Αντώνης Ρουσσάκης!
Ήταν τότε λοιπόν που έπαιζε με μιαν πορτοκαλί μπάλα, αλλά το έμφυτο του ταλέντο, τον έκανε ξεχωριστό…
Κάπου εκεί λοιπόν, ξεκινούσε και η όμορφη αυτή μπασκετική περιπέτεια του Αντώνη Ρουσσάκη, που έμελλε να τον κατατάξει στο πάνθεο του αθλήματος εδώ στον τόπο μας!
Ήταν ο Ντίνος Μιχαηλίδης που τον έπεισε να πάρει… μεταγραφή από το κεντρικό γυμνάσιο και να πάει σε αυτό, του Κύκκου και έτσι, στα 15 του, γράφτηκε στον ΑΠΟΕΛ!
Επομένως, κάπου εδώ… λύνεται και το ένα σκέλος του τίτλου που επιλέξαμε για τη συνέντευξη που παραχωρεί στο «D», ο Αντώνης Ρουσσάκης.
Αυτόν της μπάλας!
Όσο για αυτόν του ποδηλάτου;
Ήταν το μεταφορικό μέσο μετάβασης στο γυμνάσιο του Κύκκου!
«Θυμάμαι με νοσταλγία τα αγνά εκείνα χρόνια, τότε που με ενθουσιασμό ξεκινούσα και εγώ τη δική μου καριέρα».
Κάπως έτσι αρχίζει να ξετυλίγει το παρελθόν ο Αντώνης Ρουσσάκης και μέσα από τα παρακάτω που μας αναφέρει «αποκαλύπτει» και τις πρώτες μας ερωτήσεις:
-«Στα 15 μου, γράφτηκα στον ΑΠΟΕΛ και υπό τις οδηγίες του κ. Παλλάδιου Νικολάου. Η απόδοση μου ήταν πάρα πολύ καλή και έτσι, στα 16 μου κιόλας φόρεσα τη φανέλα με το εθνόσημο!
Αλλά πάντα με μια μπάλα και ένα… ποδήλατο να με… συνοδεύουν»!
Η Εθνική και οι… στιγμές
Στη συνέχεια ο Αντώνης Ρουσσάκης αναφέρεται στην Εθνική ομάδα που είχαμε τότε, καθώς και στις καλύτερες στιγμές του:
«Η τότε δραστηριότητα της Εθνικής ομάδας, περιοριζόταν στο Μακάρειο τουρνουά, αλλά στη συνέχεια είχαμε και τη διεθνή τριβή μέσα από τους αγώνες των ΑΜΚΕ.
Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους ΑΜΚΕ που είχαν διεξαχθεί στο Σαν Μαρίνο, ήταν μια από τις στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες.
Αλλά έχω ακόμα να θυμάμαι την κατάκτηση του Πρωταθλήματος με τον ΑΠΟΕΛ, όταν το 1977, κερδίσαμε με ανατροπή την ομάδα του Απόλλωνα, καθώς και το πρώτο εφηβικό Πρωτάθλημα».
Ωστόσο σε μια μεγάλη καριέρα σαν αυτήν του Αντώνη Ρουσσάκη, υπήρξαν και οι κακές στιγμές, αλλά είναι μια συγκεκριμένη, που έχει μείνει στη μνήμη του σημερινού μας φιλοξενούμενου:
«Ήταν ένας τραυματισμός, ρήξης έσω πλάγιου συνδέσμου σε έναν τελικό με αντίπαλο την ΑΕΛ. Το παιχνίδι είχε κριθεί και στην τελευταία φάση του αγώνα, έπεσε κατά λάθος πάνω μου, ο καρδιακός μου φίλος, ο Δημήτρης Παλάλας.
Όλο αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα να χάσω ολόκληρη σχεδόν την προετοιμασία της επόμενης αγωνιστικής περιόδου».
Ο δυσκολότερος αντίπαλος / ο καλύτερος συμπαίκτης
Ρωτήσαμε στη συνέχεια τον Αντώνη Ρουσσάκη, για τον δυσκολότερο αντίπαλο που είχε, αλλά και για τον καλύτερο του συμπαίκτη!
Ο Αντώνης Ρουσσάκης, διαχώρισε την απάντηση σε κάποια σκέλη, ως εξής:
«Ο Ιταλός Αντονέλο Ρίβα, ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος που είχα, σε διεθνές επίπεδο. Απίστευτα γρήγορος και με άπιαστη τεχνική, πραγματικά ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση το να περιοριζόταν ένας τέτοιος παίκτης.
Από την Κύπρο, ο πιο δύσκολος μου αντίπαλος ήταν ο Ανδρέας Κοζάκης, για… όσο τον πρόλαβα να αγωνίζεται στην Κύπρο. Ο Ανδρέας διέθετε μιαν απίστευτη τεχνική, που τον έκανε να ξεχωρίζει, ένα απίστευτο ταλέντο και για το λόγο αυτό, μεσουράνησε και στον Ολυμπιακό του Πειραιά»!
«Σολέας και Παλάλας»
«Οι καλύτεροι συμπαίκτες που είχα ποτέ; Χάρης Σολέας και Δημήτρης Παλάλας! Με τον πρώτο, στον ΑΠΟΕΛ και με τον δεύτερο, στην Εθνική.
Είμαι πεπεισμένος ότι αν εμείς οι τρεις, αγωνιζόμασταν σε μιαν ομάδα, θα κάναμε θαύματα»!
Το λάθος και τα όνειρα…
Ακολούθως, ο Αντώνης Ρουσσάκης ρωτήθηκε για το μεγαλύτερο του λάθος, αλλά και για τα όνειρα του:
«Όπως είναι αντιληπτό, την εποχή εκείνη, δεν υπήρχαν οι ανάλογες συνθήκες για να μπορούσε να εξελιχθεί όπως πρέπει ένας αθλητής. Ήταν λοιπόν τέτοιες οι τότε συνθήκες, που δεν μου επέτρεπαν να αφιέρωνα περισσότερες ώρες στην προπόνηση, κάτι που αν ήταν εφικτό να γινόταν, ίσως η εξέλιξη μου να ήταν καλύτερη.
Όσο για τα όνειρα μου, πάντα έκανα προσγειωμένα όνειρα, θέτοντας προσιτούς στόχους και έτσι, έμαθα να βαδίζω πάνω σε αυτά, βήμα με βήμα»…
Ο Αντώνης και οι γυναίκες της ζωής του
Η Χαρά Ρουσσάκη, η μια από τις δυο κόρες του Αντώνη, είναι βέβαια γνωστή στο καλαθοσφαιρικό μας στερέωμα, ως μια από τις κορυφαίες παίκτριες που ανέδειξε ο τόπος μας, κατά τα 20 τελευταία χρόνια!
Είναι βέβαια, μια από τις γυναίκες της ζωής του, μαζί με τη σύζυγο του, τη Νικολέττα, όπως και την άλλη του κόρη, τη Ρίτα:
«Η σύζυγος μου, Νικολέττα, είναι το στήριγμα μου, είναι ο στύλος του σπιτιού! Όσο για τις κόρες μου, που μου χάρισε Ο Θεός μέσω της συζύγου μου, μέσα από την αθώα τους τρέλα, πάντα με κάνουν να νιώθω υπερήφανος»!
Τι κάνει τώρα ο Αντώνης Ρουσσάκης
Ως επίλογο της συνέντευξης που μας παραχώρησε ο Αντώνης Ρουσσάκης, ήταν το ερώτημα του τι κάνει τώρα:
«Είμαι διευθυντής των Ακαδημιών στο ΑΠΟΕΛ, αλλά και προπονητής στην Ανδρική ομάδα κάτω των 14.
Είναι μια δύσκολη υπόθεση το να προπονείς παιδιά…
Πρέπει να είσαι και προπονητής, αλλά και παιδαγωγός των παιδιών αυτών, γιατί μέσα από την αγωνιστική προσέγγιση, προσπαθείς να διαμορφώσεις και έναν χαρακτήρα με ιδανικά, όπως η Θρησκεία, η οικογένεια και το σχολείο».
Κάντε το πρώτο σχόλιο