Ένα από τα πιο βασικά αξιώματα της αγοράς δεν είναι άλλο από το ότι το προϊόν σου πρέπει να το παρουσιάζεις στον πελάτη με όσο το δυνατόν περισσότερο θελκτικό τρόπο. Στον αθλητισμό το σταρ σίστεμ (όσο κι αν φαντάζει -κι εδώ που τα λέμε είναι άκρως υπερβολικό- να μιλά κανείς για σταρ σίστεμ σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων όπως η Ελλάδα) είναι το «α και το ω», απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Έχεις παικταράδες; Βρίσκεις τρόπους να τους προβάλλεις και στο πιο απομακρυσμένο σημείο.
Δεν έχεις παίκτες που να σκαμπάζουν από το άθλημα; Πολύ απλά τους κατασκευάζεις. Στο ΝΒΑ και ειδικά η «αλεπού» που άκουγε στο όνομα Ντέιβιντ Στερν απέδειξαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο του λόγου το αληθές.
Έχουμε και λέμε λοιπόν… Το καταταλαιπωρημένο ελληνικό μπάσκετ που εδώ και μια δεκαετία περίπου έχει δει συχνά-πυκνά τα μεγάλα του αστέρια να… εγκαταλείπουν το «καράβι» σε όχι προχωρημένη ηλικία σε επίπεδο Εθνικής Ανδρών (βλέπε Διαμαντίδη, Σπανούλη τα πιο χαρακτηριστικά ονόματα), έχει να αντιμετωπίσει, μεταξύ άλλων, τον διαρκή αφελληνισμό της Basket League και πολύ πρόσφατα το «λουκέτο» των εθνικών πρωταθλημάτων ελέω κορωνοϊού.
Τα νέα ταλέντα ψάχνουν να βρουν τρόπο να δείξουν ότι αποτελούν το «αύριο» του ελληνικού μπάσκετ, το οποίο «διψάει» για ονόματα-κράχτες που θα κάνουν τον κόσμο να καθίσει να ασχοληθεί με την «πορτοκαλί θεά». Η έλλειψη παικτών-σταρ είναι ολοφάνερη τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς ο κοροωνοϊός ήρθε να φρενάρει την εξέλιξη του νέο αίματος στο καταταλαιπωρημένο -και κάποτε γεμάτο από αστέρες- ελληνικό μπάσκετ.
Οι ακραιφνώς μπασκετικοί πιθανόν να παραμείνουν πιστοί ακόμα κι αν επιστρατευτούν ο… Κοκολάκης και ο Καμπούρης, όμως τα «φρέσκα κουλούρια» είναι αυτά που θα χτίσουν τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον στο πιο πετυχημένο σπορ στη χώρα μας, που όμως -λόγω κάκιστης συγκυρίας- δεν δίνει κίνητρο στα νέα παιδιά και σε όσους κινούνται γύρω από αυτά.
Ο κόσμος έχει ανάγκη από νέους αστέρες που θα του κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Περισσότερο κι από ένα μετάλλιο με τις εθνικές ομάδες ή μια επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο, που πρόσκαιρα θα στρέψουν τα φώτα πάνω στην «σπυριάρα», αλλά έπειτα θα επέλθει… συσκότιση.
Σε μια εποχή που οι λέξεις «κορωνοϊός» και «κρίση» έχουν αντικαταστήσει το «καλημέρα», αν μη τι άλλο δεν υπάρχει λόγος για την εξαγωγή βιαστικών συμπερασμάτων. Κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει και τι θα συμβεί, καθώς ο «αόρατος εχθρός» απλώνει τα πλοκάμια του σε όλες τις εκφάνσεις του ανθρώπινου βίου.
Και να λοιπόν που την Παρασκευή (25/2) οι Σλούκας, Λαρεντζάκης, Παπανικολάου, Πρίντεζης και Παπαγιάννης (αν ήταν υγιής και ο Παπαπέτρου θα ήταν σίγουρα κι αυτός παρών) αποτέλεσαν την… πεντάδα Euroleague της Εθνικής Ελλάδας στον αγώνα με την Τουρκία για τα Προκριματικά του Παγκοσμίου! Αυτοί είναι οι εναπομείναντες αστέρες του ελληνικού μπάσκετ (μαζί φυσικά με Καλάθη, Μήτογλου, Ντόρσεϊ και τον άνευ σύγκρισης Γιάννη Αντετοκούνμπο) και πρέπει να παίζουν στην Εθνική έστω και… κουτσοί!
Ο λυτρωτής με το ζευγάρι βολών του (σαν άλλος… Αργύρης Καμπούρης), ο Κώστας Παπανικολάου, απέδωσε τη νίκη της «γαλανόλευκης» με 72-71 στην προσπάθεια όλων των παικτών και κυρίως σε εκείνους που ανέλαβαν να μαρκάρουν τον Λάρκιν, ενώ ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Σωτήρης Μανωλόπουλος, δεν έκρυψε ότι «Κάποιοι είδαν τα συστήματα μόνο σε χαρτί». Ε, και; Η νίκη, έτσι όπως ήρθε με δραματικό τρόπο, έδωσε την απαραίτητη ώθηση και στους παίκτες και στον κόσμο για τη συνέχεια!
Ο κόσμος, που λέτε, έδωσε βροντερό «παρών» στο κλειστό των Άνω Λιοσίων όχι γιατί η ελληνική ομάδα έπαιζε με τους… εχθρούς Τούρκους, αλλά γιατί θα είχε την ευκαιρία να απολαύσει -πρωτίστως- Ευρωλιγκάτους παίκτες να οδηγούν το «καράβι» που λέγεται «Εθνική Ελλάδας» παρέα με τους υπόλοιπους. Πάλι καλά που οι δύο «αιώνιοι», Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, αυτοί που αμφότεροι φέρουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την πτώση του προϊόντος «ελληνικό μπάσκετ», μάς έκαναν την χάρη να επιτρέψουν στους διεθνείς να αγωνιστούν. Τα οφέλη είναι αναρίθμητα.
«Plaudite, amici, comedia finita est!» (Χειροκροτήστε, φίλοι, η κωμωδία τελείωσε!) ήταν τα τελευταία λόγια του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Αύγουστου (63 π.Χ-14 μ.Χ.) πριν πεθάνει. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να τα γράψουμε στην ταφόπλακα του ελληνικού μπάσκετ, που φαινόταν έτοιμη να λαξευτεί και το μέλλον πλέον διαφαίνεται λαμπρό!
Κάντε το πρώτο σχόλιο