Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από ένα γονιό, να καμαρώνει το παιδί του;
Αναμφίβολα όχι…
Η κυρία Εύα, είναι ένας γονιός! Όπως εκατομμύρια άλλοι γονιοί, σε όλη την Οικουμένη και γιατί το γενικεύω στο απόλυτο;
Επειδή, η ανάρτηση της σχετίζεται με την πανδημία, άρα με ένα Οικουμενικό ζήτημα…
Η κυρία Εύα, δεν μπορεί να πάει στο γήπεδο και όπως χαρακτηριστικά γράφει…
«Καλή επιτυχία Παναγιώτα μου… δεν πειράζει αν δεν μου επιτρέπουν να έρθω να σε δω… η ψυχή μου είναι εκεί στη κερκίδα»!
22 λέξεις όλες και όλες, αλλά που λένε τόσα πολλά και που αντιπροσωπεύουν τόσους και τόσους συνανθρώπους μας…
Προσωπικά, έχω γνωρίσει και την κυρία Εύα, όπως και τον κύριο Κυριάκο, το σύζυγο της, όπως και τόσους άλλους γονείς.
Πρόκειται για τους γονείς (δυο πολύ απλούς ανθρώπους) της Παναγιώτας Κυριάκου, μια από τις μεγάλες μας ελπίδες για το μέλλον (που εφόσον παραμείνει προσγειωμένη, τότε θα διαθέτει όλα τα φόντα για να… απογειωθεί σαν παίκτρια).
Για ευνόητους λόγους, δεν θα πάρω θέση για ένα ζήτημα, που αποτελεί προσωπική επιλογή του καθενός, αλλά αυτό που με προβληματίζει, είναι κάτι άλλο…
Ότι πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, ούτως ώστε, η ανθρωπότητα να παραμείνει ενωμένη κάτω από τις παρούσες (ή ανάλογες) συνθήκες και να απολαμβάνει τα ατομικά της δικαιώματα (εν γνώσει βέβαια και των υποχρεώσεων, που σημαίνει ότι τα δικαιώματα… συνορεύουν εκεί που ξεκινούν αυτά, του συνανθρώπου μας).
Κάντε το πρώτο σχόλιο