Ο σοφός σίγουρα είδε του Κροάτες να μπαίνουν στο παρκέ και να κρατούν την μοιραία σημαία, όπως είδε και το πρωτοπαλίκαρο του Βλάντε Ντίβατς, που την άρπαξε και την πέταξε, εξού και το τι ξεστόμισε μετά την απονομή! «Σήμερα γελάμε, αλλά φοβάμαι ότι είναι η τελευταία φορά που βρισκόμαστε όλοι μαζί στην ίδια ομάδα» μεμψιμοιρούσε ο Ντούντα, αφού με την εμπειρία του ήξερε ακριβώς το τι θα επακολουθούσε.
Λίγες μέρες αργότερα από εκείνο το συμβάν ο Ντράζεν δεν θα απαντούσε ξανά το τηλέφωνο του Βλάντε και τα πάντα είχαν αρχίσει να παίρνουν δυστυχώς τον δρόμο τους!
Έναν δρόμο χωρίς επιστροφή που τερματίστηκε τυπικά το επόμενο καλοκαίρι στην «Αιώνια Πόλη» και στο Ευρωμπάσκετ αυτής!
Το τυπικό κομμάτι μιας διθυραμβικής μπασκετικής ιστορίας, έκλεισε στη Ρώμη με τον Ζνβότς να φεύγει κλαίγοντας από το ξενοδοχείο με προορισμό την Λουμπλιάνα, έπειτα από εντολή της νεοσύστατης χώρας ονόματι Σλοβενία και με τον Ντράζεν να γυρνάει την πλάτη και να μην δίνει το παρών του με τη δικαιολογία του Κάμπ των Νετς!
Την τελευταία τους ραψωδία οι πρωταγωνιστές την έπαιξαν με στυλ..λατινικό ένα χρόνο νωρίτερα!
Εκεί στο νοσταλγικό Μπουένος Άιρες, απόντος του τραυματία Ντίνο, ο Ντράζεν, ο Τόνι, ο Ζάρκο, ο Βλάντε, ο Γιούρι και τα άλλα παιδιά παρέδωσαν μαθήματα μπάσκετ για τελευταία φορά.
Εκεί γράφτηκε λοιπόν η τελευταία ραψωδία, εκεί έμελε να παίξει ο μπασκετικός Μότσαρτ ονόματι Ντράζεν Πέτροβιτς, το τελευταίο του «ρέκβιεμ» σε Εθνικό επίπεδο με την μπλε στολή των Πλάβι, εκεί ο Τόνι Κούκοτς έδειξε σε όλους ότι ταλέντο σαν εκείνον δεν είχε γνωρίσει η Γηραιά Ήπειρος αφού αναδείχτηκε και ο MVP της διοργάνωσης.
Εκεί λοιπόν στο «Λούνα Παρκ» σαν πιτσιρίκια σε κανονικό Λούνα Παρκ ότι καλύτερο είδαν τα μάτια μας στην Ευρώπη είχαν βροντοφωνάξει για τελευταία φορά με την ψυχή και την καρδιάς τους το αλησμόνητο πια Yugoslavia-Yugoslavia- Yugoslavia!!!
Η φάση που εκτυλίχθηκε με το άκουσμα της κόρνας στο κλειστό με την ονομασία «Λούνα Παρκ» του Μπουένος Άιρες, εκείνον τον Αύγουστο του 1990, μπορεί να πέρασε από πολλούς απαρατήρητη αλλά όχι και από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς!
Ο σοφός σίγουρα είδε του Κροάτες να μπαίνουν στο παρκέ και να κρατούν την μοιραία σημαία, όπως είδε και το πρωτοπαλίκαρο του Βλάντε Ντίβατς, που την άρπαξε και την πέταξε, εξού και το τι ξεστόμισε μετά την απονομή! «Σήμερα γελάμε, αλλά φοβάμαι ότι είναι η τελευταία φορά που βρισκόμαστε όλοι μαζί στην ίδια ομάδα» μεμψιμοιρούσε ο Ντούντα, αφού με την εμπειρία του ήξερε ακριβώς το τι θα επακολουθούσε.
Λίγες μέρες αργότερα από εκείνο το συμβάν ο Ντράζεν δεν θα απαντούσε ξανά το τηλέφωνο του Βλάντε και τα πάντα είχαν αρχίσει να παίρνουν δυστυχώς τον δρόμο τους! Έναν δρόμο χωρίς επιστροφή που τερματίστηκε τυπικά το επόμενο καλοκαίρι στην «Αιώνια Πόλη» και στο Ευρωμπάσκετ αυτής!
Το τυπικό κομμάτι μιας διθυραμβικής μπασκετικής ιστορίας, έκλεισε στη Ρώμη με τον Ζνβότς να φεύγει κλαίγοντας από το ξενοδοχείο με προορισμό την Λουμπλιάνα, έπειτα από εντολή της νεοσύστατης χώρας ονόματι Σλοβενία και με τον Ντράζεν να γυρνάει την πλάτη και να μην δίνει το παρών του με τη δικαιολογία του Κάμπ των Νετς!
Την τελευταία τους ραψωδία οι πρωταγωνιστές την έπαιξαν με στυλ..λατινικό ένα χρόνο νωρίτερα!
Εκεί στο νοσταλγικό Μπουένος Άιρες, απόντος του τραυματία Ντίνο, ο Ντράζεν, ο Τόνι, ο Ζάρκο, ο Βλάντε, ο Γιούρι και τα άλλα παιδιά παρέδωσαν μαθήματα μπάσκετ για τελευταία φορά.
Εκεί γράφτηκε λοιπόν η τελευταία ραψωδία, εκεί έμελε να παίξει ο μπασκετικός Μότσαρτ ονόματι Ντράζεν Πέτροβιτς, το τελευταίο του «ρέκβιεμ» σε Εθνικό επίπεδο με την μπλε στολή των Πλάβι, εκεί ο Τόνι Κούκοτς έδειξε σε όλους ότι ταλέντο σαν εκείνον δεν είχε γνωρίσει η Γηραιά Ήπειρος αφού αναδείχτηκε και ο MVP της διοργάνωσης.
Εκεί λοιπόν στο «Λούνα Παρκ» σαν πιτσιρίκια σε κανονικό Λούνα Παρκ, ότι καλύτερο είδαν τα μάτια μας στην Ευρώπη είχαν βροντοφωνάξει για τελευταία φορά με την ψυχή και την καρδιάς τους το αλησμόνητο πια Yugoslavia-Yugoslavia-Yugoslavia!!!
Κάντε το πρώτο σχόλιο