Κάποτε με είχαν ρωτήσει, αν θα μπορούσα να δώσω χαρά σε κάποια παιδιά…
Η απάντηση μου ήταν η εξής:
-Θα φέρω μαζί μου μια μπάλα και θα δείτε πόσο θα χαρούν!
Αυτό, είναι η ουσία του κειμένου που ακολουθεί…
Είναι λοιπόν αλήθεια, ότι με όλη αυτήν την κατάσταση με την πανδημία, μια ομάδα ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ, ήταν τα παιδιά…
Οι διακοπές της αγωνιστικής δράσης, τους έκοψε πολλά, από την ανάπτυξη τους…
Τους στέρησε φίλους, γήπεδο και πολλά άλλα!
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια άλλα παιδιά σε άλλα (κοντινά και μη) μέρη του πλανήτη, που δεν έχουν έστω και μια μπάλα και πόσο μάλλον ένα γήπεδο…
Σαν τρελά κάνουν, όταν βρουν καμιάν πεταμένη μπάλα ή και μπαταρισμένη και θα χαρούν το παιχνίδι τους, μέχρι να… αποτελειώσουν τη χαλασμένη / σπασμένη μπάλα…
«Ένιωθα άσχημα, επειδή δεν είχα παπούτσια, μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια»…
Είχε πει κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης και το καλύτερο πράγμα που έχουμε να κάνουμε, είναι να υπενθυμίζουμε αυτό το γνωμικό στα παιδιά μας!
Διότι τα παιδιά μας, μπήκαν ξανά στο γήπεδο…
Ενώ κάποια άλλα παιδιά, θα ψάχνουν ίσως και στους σκουπιδότοπους, για να βρουν καμιά μεταχειρισμένη μπάλα…
Κάποια, θα νιώσουν τυχερά, επειδή θα βρήκαν μια μπάλα…
Κάποια, θα νιώσουν άτυχα, επειδή δεν μπόρεσαν να βρουν…
Be the first to comment