Μας πρωτοσυστήθηκε σε εκείνον τον επικό τελικό του ΣΕΦ εν έτη 1989 με την Ρεάλ Μαδρίτης να λυγίζει στην παράταση με 117-113 την Καζέρτα και να κατακτά το δεύτερο Κύπελλο Κυπελλούχων της Ιστορίας της και δεύτερο διαδοχικό ευρωπαϊκό τίτλο, έπειτα από το Κύπελλο Κόρατς του 1988.
Παρότι το όνομα του πέρασε σε δεύτερη μοίρα, λόγω της μυθικής απόδοσης των Ντράζεν και Σμίντ εντούτοις ο Νάντο Τζεντίλε έχοντας 34 πόντους με 5/5 βολές, 7/13 δίποντα, 5/10 τρίποντα και 10 ριμπάουντ έδωσε το δικό του ιστορικό και μπασκετικό στίγμα έστω και αν στο τέλος ούτε αυτός κατάφερε να νικήσει το «Μότσαρτ».
Ο «τρελός» πολυπρόσωπος γκαρντ θα βάλει απίστευτα σουτ στο ΣΕΦ, το ίδιο θα πράξει και στο Euro του 1991 με την Εθνική Ιταλίας ενώ θα κάνει όλους τους μπασκετικούς να υποκλιθούμε στο θράσος του και στους τελικούς του Κυπέλλου Κόρατς κόντρα στην σπουδαία ομάδα του ΠΑΟΚ παρότι και εκεί ηττήθηκε!
Στην Ελλάδα κατέφθασε για λογαριασμό του «τριφυλλιού» το 1998 και αποχώρησε τρία χρόνια αργότερα, με βαλίτσες γεμάτες διακρίσεις, παράσημα και αξέχαστες εμπειρίες. Κατά την διάρκεια της παρουσίας του στον Παναθηναϊκό ξεχώρισε μεταξύ άλλων για το πάθος και το ταμπεραμέντο του, γεγονός πως τον έκανε γρήγορα αγαπητό στην εξέδρα των πρασίνων. Συνολικά, ο Τζεντίλε κατέκτησε με τον Παναθηναϊκό ένα Ευρωπαϊκό τρόπαιο (2000 στην Θεσσαλονίκη) και τρία πρωταθλήματα Ελλάδας (1999-2001) με κορυφαία στιγμή την εμφάνιση του στον πέμπτο τελικό της σειράς του 1999, όταν και βοήθησε τα μέγιστα έτσι ώστε η ομάδα του να κατακτήσει το πρωτάθλημα μέσα στο Σ.Ε.Φ., εις βάρος του.
Τι όμως έκανε το Νάντο να ξεχωρίζει μπασκετικά εκτός από την καλή του αντίληψη ως playmaker;
Μα φυσικά το «βρωμοχέρο» του, που λέμε μπασκετικά και εννοούμε ότι εκεί που δεν το περίμενε κανείς, σηκωνόταν και σημείωνε απίστευτα καλάθια περισσότερα όμως τριποντά!
Ήταν η έννοια του γκαρντ, που και θράσος και θάρρος και ευστοχία είχε, αλλά κυρίως δεν δίσταζε να σηκωθεί απ’ όπου ένιωθε σιγουριά για να σκοράρει! Εκεί που οι αντίπαλοι προπονητές κατάστρωναν τα σχεδία τους, πως να ανακόψουν τους παραδοσιακά πολύ κάλους σουτέρ, ξεπεταγόταν ο τυπάρας αυτός και τους «σκότωνε»!!!
Τι εστί λοιπόν «βρωμόχερο» στην μπασκετική αργκό; Το σουτ που φεύγει από έναν καλαθοσφαιριστή που κουβαλά τσαμπουκά, σηκώνεται από όπου νιώθει σιγουριά και στις πλείστες των περιπτώσεων απορείς που βρίσκει τόση αυτοπεποίθηση για να το πράξει!!! Κυρίως οι τύποι που έχουν «βρωμόχερο» κουβαλούν τρέλα και δεν διστάζουν ποτέ μα ποτέ στα δύσκολα να δηλώσουν παρόντες!
Στο πιο κάτω αφιέρωμα του Νίκου Βαγγέλη εξιστορείται ένα απίστευτο παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον τρελό αλλά σπουδαίο Ιταλό γκαρντ που αποδεικνύει όλα τα πιο πάνω γραφόμενα!
Κάντε το πρώτο σχόλιο