Ο Dunker υποκλίνεται στους «ερυθρόλευκους» της νέας εποχής, αναλύοντας τις αρχές και το πνεύμα που τους διέπουν και αποτελούν τα εχέγγυα για τη δημιουργία μιας δυναστείας.
Η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας και η επιστροφή στους τίτλους έπειτα από έξι ολόκληρα χρόνια δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αν αναλογιστούμε και τη γενικότερη φετινή πορεία της ομάδας του Πειραιά που βρίσκει τη χαμένη της ταυτότητα. Αυτό ήταν, εξάλλου, και το βασικό ζητούμενο.
Οι διοικούντες την ΚΑΕ πήραν προ τριετίας μια απόφαση πρωτοφανή και τη στήριξαν #mexri_telous. Κάποιοι τους θεώρησαν ακραίους και επικίνδυνους για την ομάδα. Οι ίδιοι, ωστόσο, είχαν αποφασίσει να μην κάνουν βήμα πίσω και να φέρουν την πολυπόθητη αλλαγή στην ηγεσία της ΕΟΚ, που έφερνε το μπάσκετ πολλά χρόνια πίσω. Χαρακτηρίστηκαν μέχρι και «γραφικοί», όμως, πλέον νιώθουν δικαιωμένοι. Η απουσία από τις εγχώριες διοργανώσεις «πλήγωσε» το οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ και η προεδρία Λιόλιου κατάφερε πλέον να δείξει σημάδια ανάκαμψης.
Η παρουσία μόνο στην Ευρωλίγκα, σε συνδυασμό με τον covid-19 δυσκόλεψαν το αγωνιστικό restart μετά την αποχώρηση των Μπλατ – Κεμζούρα και τη μεγάλη απόφαση για επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο έμπειρος τεχνικός πήρε πλήρως τα ηνία και στηρίχτηκε όσο δεν πάει με αποκορύφωμα την επιστροφή του Κώστα Σλούκα. Μάλιστα, ουσιαστικά, με τη στάση του… ανάγκασε τον Βασίλη Σπανούλη να κρεμάσει τη φανέλα του για να αποχωρήσει με το κεφάλι ψηλά και η νέα εποχή μόλις τότε άρχισε, καθώς τη διαδοχή του (σε άλλο ρόλο βέβαια) επωμίστηκε ο Τάιλερ Ντόρσεϊ.
Το όνειρο του Μπαρτζώκα να έχει ένα υπερσύχρονο δίδυμο ποιότητας στα γκαρντ με την παρουσία του «εγκεφάλου» Σλούκα και του «εκτελεστή» Ντόρσεϊ, έλαβε σάρκα και οστά και πάνω σε αυτό το πλάνο, έγιναν παράλληλα οι συμπληρωματικές πινελιές, με τον Γιώργο Πρίντεζη να παραδίδει με μεγάλη του χαρά τη σκυτάλη του ηγέτη στον Σάσα Βεζένκοφ και την έλευση του Μουσταφά Φαλ να προσθέτει έναν πολυσύνθετο «δεινόσαυρο» στη θέση του σέντερ.
Κομβική ήταν και η μεταγραφή του Τόμας Ουόλκαπ, ενός ρολίστα πολυτελείας, ο οποίος μπορεί να υστερεί στο μακρινό σουτ, όμως παίζει για την ομάδα και εκπέμπει πάθος και καθαρό μυαλό, δίνοντας πάντα πολύτιμες ανάσες στους δύο βασικούς γκαρντ. Σε αυτό το μοτίβο κινείται και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ο οποίος έχει εναρμονιστεί πλήρως με το ρόλο του.
Καταλυτικής σημασίας είναι η παρουσία του Σακίλ ΜακΚίσικ, ο οποίος είναι πάντα γεμάτος ενέργεια και έχει εξελιχθεί σε παίκτη κορμού, προσφέρει ποικίλες λύσεις. Δίπλα στον Κώστα Παπανικολάου, δένει ιδανικά στη θέση «3», χωρίς να απαιτεί πολλά πράγματα. Στους ψηλούς, ο Χασάν Μάρτιν αποτελεί ίσως τον μοναδικό που δεν έχει αποδόσει τα αναμενόμενα, αλλά κατά διαστήματα βοηθάει. Θετική αύρα έχει ο Ζαν Σαρλ, που φέτος παίζει λίγο και αναλαμβάνει ειδικές αποστολές.
Όσο για τον Πρίντεζη, τι να πούμε; Πραγματικός στρατιώτης. Δεν τον νοιάζει καθόλου ο εαυτός τους και είναι εκεί όποτε τον χρειάζεται η ομάδα, φέρνοντας παράλληλα εξαιρετικό κλίμα στα αποδυτήρια. Αυτό κάνει, εξάλλου, εδώ και μια 20ετία που φοράει τα ερυθρόλευκα. Αν ο Ολυμπιακός κατακτήσει το νταμπλ, ίσως θα είναι η ώρα να βάλει επίλογο στην καριέρα του θριαμβευτικά και να μείνει με κάθε τρόπο κοντά στην ομάδα, από οποιοδήποτε πόστο.
ΥΓ: Ο κόουτς Μπαρτζώκας θα πρέπει να ελέγχει λίγο καλύτερα τα συναισθήματα και τα νεύρα του. Πολλές φορές παρασύρεται από τη ροή του παιχνιδιού, «ξεφεύγει» και μεταφέρει νευρικότητα στην ομάδα. Είναι εξαιρετικός προπονητής και αν κοντρολάρει τα… δαιμόνια που αφήνει να εμφανίζονται, είναι ικανός για να φέρει πολλούς τίτλους και επιτυχίες στο λιμάνι της καρδιάς του.
ΥΓ2: Αυτός ο Ολυμπιακός είναι πραγματική… Λερναία Ύδρα, χωρίς τον παραμικρό εγωισμό από κάποιον παίκτη. Ο Σλούκας βρέθηκε ξαφνικά στον πάγκο παρά το εξαιρετικό του πρώτο ημίχρονο στον μεγάλο τελικό και άφησε τα ηνία στον Ουόλκαπ, ενώ αναλόγως έπραξαν οι Παπανικολάου και Φαλ με τους ΜακΚίσικ και Μάρτιν, αντίστοιχα. Στο παρκέ βρίσκεται κάθε φορά όποιος κρίνει το τεχνικό τιμ και τα αποτελέσματα δικαιώνουν τη διαχείριση που γίνεται.
Be the first to comment