Η χθεσινή (3/3) ιστορική βραδιά από τον Νικ Καλάθη, ο οποίος εκθρόνισε τον Βασίλη Σπανούλη και είναι αυτός πλέον ο κορυφαίος πασέρ στην ιστορία της Euroleague, μου ξύπνησε άσχημες μνήμες από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Γιατί ορισμένοι προφανώς έχουν φαρμακωθεί για τα καλά με αυτά που διαβάζουν στις φυλλάδες και ακούν στα ραδιόφωνα τις ώρες που και τα βαμπίρ θα κουράζονταν να ακούνε τον κάθε πικραμένο να λέει το μακρύ του και το κοντό του…
Μα είναι δυνατόν; Και η βλακεία (για να μη χρησιμοποιήσω την άλλη τη λέξη, ξέρετε… την «κακιά») έχει όρια! Το είπε, άλλωστε, και ο μέγας σεξολόγος (γιατρέ, τα χάπια μου!) Ασκητής: «Είμαι απόλυτος. Δε νοείται ενήλικας να αυνανίζεται».
Να σου πω ότι έχεις δίκιο γιατρέ μου, αλλά μάλλον αυτοί που κάθονται στις εξέδρες των φανατικών όλων των ομάδων έχουν… διδακτορικό στο συγκεκριμένο σπορ.
Κρίμα μάλιστα που δεν πριμοδοτείται βάσει νόμου. Κάποιοι θα είχαν γίνει ζάμπλουτοι! Αντ’ αυτού απαυτώνουν όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι και να θέλουν να… αγιάσουν δεν μπορούν!
Το θέμα μας λοιπόν είναι ο Καλάθης. Ο Νικ, όχι ο Πατ, αλλά αυτό είναι κάτι που λογικά το καταλαβαίνετε μολονότι με αυτά που σας φλομώνουν δε θα ήταν περίεργο να τους μπερδεύατε αν και ο Πατ έχει παρατήσει το μπάσκετ!
Από κει λοιπόν που ο Νικ έγινε… Στεφάνης και «καμένο χαρτί» καθότι αγωνιζόταν καμιά 35αριά λεπτά σε κάθε ματς και δεν απέδιδε (σύμφωνα με το γεγονός ότι ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του Παναθηναϊκού) μεταμορφώθηκε ξανά στον απόλυτο ηγέτη, στον υπερ-παίκτη που μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κλαμπ.
Κάποιοι ξαφνικά ανακάλυψαν την Αμερική! Λες και ο Καλάθης ξεχωρίζει για τις ικανότητές του στο σουτ ή έχει συγγενικούς δεσμούς με τον Κάρι και τον Ντουράντ. Κάποτε, επειδή στα τέσσερα πρώτα επίσημα ματς του Παναθηναϊκό είχε 3/22 τρίποντα, έπεσαν όλοι να τον φάνε. Ε, και; (που είχε αυτό το άσχημο ποσοστό, όχι που έπεσαν να τον φάνε)…
Όταν δηλαδή είχε 32,9% στην Ευρωλίγκα (26/79) και 28,8% στο πρωτάθλημα (34/118) έπρεπε να του κάνουν διακοπή συμβολαίου;
Βρε ουστ! Αλλά κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα χωνέψω! Το φαγητό και το πιοτό άλλωστε χωνεύονται… Η βλακεία όχι!
Όταν ο Νικ επέστρεψε στην Ελλάδα και στους «πράσινους», το έκανε για να οργανώσει το παιχνίδι (πράγμα που το καταφέρνει περίφημα, αλλάζοντας το ρυθμό και μοιράζοντας ασίστ πανεύκολα) να πνίξει τον αντίπαλο γκαρντ, να κλέψει μπάλες, να δώσει ρυθμό και να είναι ο «εγκέφαλος» της ομάδας. Ξεκάθαρα πράγματα.
Εκπληκτικό πόσο εύκολα ο μέσος οπαδός αλλάζει γνώμη και διάθεση και κρίνει έναν παίκτη ευκαιριακά και όχι σε βάθος χρόνου. Ο Νικ Καλάθης είναι -για να το πούμε λαϊκά- παικτούρα ολκής και αθλητής κοινής αποδοχής. Τελεία και παύλα. Η φετινή -και όχι μόνο- παρουσία του στην Μπαρτσελόνα συνιστά την επιβράβευση των προσπαθειών του. Ο ίδιος πλούτισε και πολύ καλά έκανε γιατί το αξίζει με το παραπάνω.
Ο Καλάθης ήταν πάντα… Καλάθης κι όχι… Στεφάνης όπως κάποιοι είχαν βιαστεί να τον βαπτίσουν, αυτό ας μην το ξεχνάμε. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η άμυνά του (και όχι τα σουτ) πάνω στον περίφημο Ναβάρο ήταν ο καταλυτικός παράγοντας που είχε φέρει τον Παναθηναϊκό στο φάιναλ φορ της Βαρκελώνης το 2011, όπου έραψε το 6ο (και τελευταίο μέχρι στιγμής) αστέρι στη φανέλα του…
Κάντε το πρώτο σχόλιο