Πέραν της παρουσίας του απόλυτου σούπερ σταρ του ΝΒΑ, Γιάννη Αντετοκούνμπο, και του Πρωταθλητή Ευρώπης προπονητή, Δημήτρη Ιτούδης, στις τάξεις της Εθνικής Ομάδας της Ελλάδας πόνταραν πολλά στην παρουσία δύο εκ των top-5 πλέι μέικερ της EuroLeague, οι οποίοι θα έπρεπε να συγχρονιστούν, αλλά αποδείχτηκε ότι εξέπεμπαν σε… άλλο μήκος κύματος ο καθένας τους!
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την κλάση και την ποιότητα του Νικ Καλάθη και του Κώστα Σλούκα; ΚΑΝΕΙΣ! Η συνύπαρξή τους αποτελούσε τεράστιο στοίχημα για το τεχνικό τιμ και το «πάντρεμά» τους μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα και να «απογειώσει» το παιχνίδι της «γαλανόλευκης». Κάτι τέτοιο δεν επιτεύχθηκε και είναι ξεκάθαρα θέμα «χημείας» κι όχι ατομικής ικανότητας ή έλλειψης διάθεσης για συνεργασία.
Θεωρητικά, θα μπορούσαν να είναι ένα τρομερό δίδυμο, καθώς αμφότεροι είναι «εγκεφαλικοί» και εξαιρετικοί δημιουργοί, με τον Σλούκα να βασίζεται στο εξαιρετικό του σουτ και την εκρηκτικότητα στην ντρίμπλα και τον Καλάθη στο κοντρόλ του ρυθμού και στην ωριμότητα στο πέντε εναντίον πέντε. Γενικά, σαν μονάδες αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά, έχοντας αμφότεροι φοβερή ικανότητα σε pick-n-roll καταστάσεις. Η «χημεία» τους, όμως, δεν είναι τόσο καλή. Δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις μεγάλο δίδυμο, παρότι έχουν τις προδιαγραφές, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν «δένει» το παιχνίδι τους. Γι’ αυτό, ίσως, και ο Γιώργος Μπαρτζώκας δίστασε δις να φέρει τον Καλάθη στον Ολυμπιακό. Κι ας ήταν μια τεράστια μεταγραφική «βόμβα». Κι ας είναι ο κορυφαίος πασέρ στην EuroLeague την τελευταία δεκαετία.
Αυτό σίγουρα στοίχισε στην Εθνική Ομάδα, καθώς οι δύο «μαέστροι» της δεν μπορούσαν να συγχρονιστούν και να παίξουν το παιχνίδι στα… δάχτυλά τους. Γι’ αυτό και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αναγκαζόταν να παίρνει πολλές φορές τη μπάλα στα χέρια και να παίζει με το ένστικτο, φτάνοντας συχνά-πυκνά στα όρια του one man show ή ακόμα και του… streetball!
Ένα μεγάλο δίδυμο στα γκαρντ μπορεί να ανεβάσει τον πήχη. Το έδειξε πριν από μερικά χρόνια η περίπτωση του Θοδωρή Παπαλουκά, ο οποίος «έδενε» αρμονικά με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, με τον πρώτο να «μπουκάρει» και να διεμβολίζει τις αντίπαλες άμυνες και τον δεύτερο να αξιοποιεί το μακρινό του σουτ. Βέβαια, δίπλα τους είχαν κι άλλους σπουδαίους γκαρντ σαν τον Βασίλη Σπανούλη, τον Νίκο Ζήση και τον Νίκο Χατζηβρέττα.
Τώρα υπάρχει ένας ανεπανάληπτος σουτέρ σαν τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, αλλά κι εκείνος με αυτή την ομαδική λειτουργία κάνει του… κεφαλιού του κι αν του βγει, του βγήκε! Φτάσαμε στο σημείο στα δύο νοκ άουτ παιχνίδια ο καλύτερος περιφερειακός να είναι μακράν ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ένας παίκτης με τρομερά ψυχικά αποθέματα, αλλά χωρίς τις ικανότητες των αστεριών, Καλάθη και Σλούκα.
Προς Θεού, τα παραπάνω δεν αποτελούν μομφή για τον Δημήτρη Ιτούδη, που δεν κατάφερε να «παντρέψει» τους δύο τεράστιους αυτούς δημιουργούς. Ίσως και να μην γίνεται να βρεθούν στο ίδιο μήκος κύματος. Δεν είναι θέμα ικανοτήτων, αλλά χημείας, κι αυτός δυστυχώς είχε αντίκτυπο και στην εικόνα του «Greek Freak».
Be the first to comment