Λένε πως τα λεφτά δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία, ειδικά όταν ένα υπέρογκο μπάτζετ δεν έχει αντίκρισμα. Αναφερόμαστε, φυσικά, στον μεγάλο ΠΑΟΚ που φιλοδοξούσε να φτιάξει το καλοκαίρι του 2000 ο Γιώργος Μπατατούδης, αλλά ξέμεινε από… καύσιμα και εξελίχθηκε σε φιάσκο ολκής.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά… Ο διοικητικός ανήρ των Θεσσαλονικέων μάζεψε την «αφρόκρεμα» Ελλήνων παικτών κλάσης (Άγγελο Κορωνιό, Γιώργο Σιγάλα, Παναγιώτη Λιαδέλη), ξένους με ποιότητα (Ζόζεφ Μπλερ, Άντονι Έιβεντ) και κοινοτικούς ικανούς να κάνουν τη διαφορά (Χόρχε Ράκκα, Φρεντερίκ Βάις, Πεπ Καργκόλ, Βαλερί Νταϊνένκο). Αν προσθέσουμε σε αυτούς την παραμονή των Κλαούντιο Κολντεμπέλα και Γιάννη Γιαννούλη, αντιλαμβανόμαστε τη δυναμική του ρόστερ.
Όμως, εκείνη η ομάδα που ήταν φτιαγμένη για να διεκδικήσει την κορυφή απέναντι σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και Ολυμπιακό, ήταν σαν μια «πέτσινη» επιταγή κι αυτό δεν άργησε να φανεί.
Ο Κώστας Φλεβαράκης (σ.σ. ήταν χεντ κοουτς έχοντας δίπλα του τον Γιάννη Σφαιρόπουλο) θα κάνει λίγο καιρό αργότερα μια εξαιρετικά εύστοχη τοποθέτηση για την… Φεράρι που δεν είχε καν λεφτά για βενζίνη και συντήρηση. Η «φούσκα» σύντομα έσκασε. Ο κόσμος αντέδρασε, αλλά πού να τον βρεις τον πρόεδρο;
Ακόμα και σήμερα αναρωτιώμαστε τι θα μπορούσε να είχε πετύχει εκείνη η ομάδα, αν υπήρχε μια σωστή λειτουργία και εκείνοι οι παίκτες της είχαν το μυαλό τους μόνο στο μπάσκετ, χωρίς εξωαγωνιστικά θέματα.
Το διπλό επί της Μπαρτσελόνα που θα αναλύσουμε σε επόμενό μας αφιέρωμα αποτελούσε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πραγματικού ταβανιού εκείνου του ΠΑΟΚ.
Κάντε το πρώτο σχόλιο